Ik wist mijn hele leven al dat ik moeder wil worden en dacht ook van nature een soort supermom te zijn. Je kunt je misschien voorstellen dat mijn hele wereld, na een héérlijke zwangerschap, ongeveer instortte toen bleek:
– dat ik niet direct de eerste seconde smoorverliefd was op mijn zoontje
– dat ik hem elke minuut van de dag hoorde krijsen in mijn hoofd (zelfs als hij stil was)
– dat ik regelmatig dacht: kan ik hem niet terugstoppen?
– dat ik het helemaal niet leuk vond, moeder zijn
Ik had het ontzettend moeilijk, de eerste tijd als moeder. Luc huilde ontzettend veel en werd als huilbaby bestempeld. Terugkijkend denk ik niet dat hij per se een huilbaby was, maar meer dat hij moeite had om de knettermoeilijke bevalling te verwerken. Hoe dan ook, in medische termen was hij een huilbaby.
We dachten toen ook nog aan reflux, dus Little Luc zat al snel aan de medicatie. Achteraf ben ik van mening dat we dat niet hadden moeten doen, maar ja….ik wist het ook allemaal niet en we waren behoorlijk radeloos.
Zo radeloos, dat we op een vrijdagavond naar de eerste hulp van het ziekenhuis zijn gereden omdat ik NOG een weekend met dat gehuil niet meer kon handelen. Om een lang verhaal kort(er) te maken: Luc werd opgenomen. Niet per se voor hem, maar vooral voor mij. Om tot rust te komen, even bij te slapen en weer wat normaler te functioneren. VERSCHRIKKELIJK om je baby (Luc was ongeveer 8 weken oud) achter te moeten laten maar ik moest wel.
Luc is 3,5 dag in het ziekenhuis geweest en huilde daar nauwelijks. De zorg was fantastisch en het hele traject dat er aan opname gekoppeld is (arts, pedagogisch medewerker, kinderfysiotherapeut, kinderthuiszorg) was ontzettend fijn.
Natuurlijk heb ik wel eens gedacht dat het dus aan mij lag. Dat ik geen goede moeder was, niet wist hoe ik voor mijn eigen zoon moest zorgen en ik niet capabel was om een moeder te zijn.
Hoe je ook bent als moeder, het is oké. We zijn een tijdje verder, ik heb mezelf weer teruggevonden (met hulp van alle kanten) en vind het tegenwoordig héérlijk om ‘mama van Luc’ te zijn maar vind het ook fijn om te werken en ondernemer te kunnen zijn. Het één sluit het ander niet uit, maar versterkt elkaar alleen maar. En terugkijkend was het inderdaad heel zwaar om je baby van net 2 maanden achter te moeten laten in een ziekenhuis. Maar ik heb ervoor gekozen om met mildheid naar deze ervaring te kijken. Want je hoeft het echt niet alleen te doen. Je bent niet de enige. Andere mensen zijn ook begaan met jou (en je gezin). Iedereen wil het beste voor je. En – het belangrijkste – er is ALTIJD hulp, wanneer je dat nodig hebt. Je moet er alleen wel open voor staan (en soms zelf om vragen).
